Overvallen door je kind!

Overvallen door je kind!

Op zondag 19 september om 09.00 uur stond er een zwangerschapscontrole gepland in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Dit omdat we al 41+2 dagen zwanger waren. We wandelden zo door zwangerschap heen dus ik was niet van plan om ingeleid te worden. “Lekker laten zitten”, dacht ik. “Ik vind het zo wel best. Ook omdat we bezig zijn met hele grote verbouwing thuis en we net terug in ons eigen huis woonde. 

Die nacht had ik wel wat weeën gehad. Iedere 12 minuten. Maar het was te doen. De dienstdoende verloskundige adviseerde ons om toch voor een de controle naar het ziekenhuis te gaan. Dus hals over kop onze jongens Boet en Duuk weggebracht .

Op de CTG-scan , waar de hartslag van je ongeboren kindje wordt gemeten en ook de activiteiten van jouw baarmoeder waargenomen kunnen worden, waren er weeën activiteiten te zien maar dit konden ook oefenweeën zijn. Alles gecheckt en doorgesproken. Er werd voor later die week een inleiding ingepland mocht de bevalling niet spontaan beginnen. De verloskundige constateerde dat er 3cm ontsluiting was maar dit kon al een week zo zijn. Met deze info konden we om 10.30 uur terug naar huis en maakte ik alweer plannen voor de middag.

In de auto naar huis kwamen de weeën wel wat vaker. Zou het dan toch vandaag komen? Om er zeker van te zijn of ze niet zouden afzwakken, ben ik toch even in bad gegaan. De kids werden gehaald waar ik op dat moment eigenlijk even niet op ze zat te wachten…”erg hè”! Toen ik de auto op de inrit hoorde kwam er maar weinig geluid. Mijn moeder had besloten dat ze beter daar konden blijven. Moedergevoel!

Toen ik uit bad kwam voelde ik me weer kiplekker en ridderde ik wat door het huis. Dus loos alarm dacht ik… Even later ben ik toch maar even gaan zitten en heb ik tussendoor de weeën staand met wiebelende benen opgevangen. Om 11.30 uur heb ik Judith de verloskundige geappt. Dit vond Peer, mijn man, toch wel fijn. Al maanden maakte het mij niets uit wie de bevalling zou doen. En last minute wilde ik toch de plannen wijzigen. De weeën kwamen om de 6 minuten. In mijn hoofd had ik al bedacht dat het nu misschien wel 4 cm zou zijn. Om 12.15 uur hebben wij Judith gevraagd of zij polshoogte kwam nemen. En ook onze altijd, o zo fijne kraamhulp, José.

“Ga nog even in bad”, zei Judith, wij komen eraan. Zo gezegd, zo gedaan. Even later, om 12.55 uur, stonden ze samen te kijken hoe ik in bad lag. Zo fijn en vertrouwd om die twee erbij te hebben.

Dit was geen loos alarm meer, dat wist ik maar ik had niet bedacht dat er vanavond wel een baby zou zijn! “Kom maar uit bad dan gaan we even kijken of we al naar het ziekenhuis moeten”, zei Judith.

De weg van de badkamer (beneden) naar het bed (ook beneden) in verband met de verbouwing was heftig. Bij iedere stap kwam er wel een wee. “Ze wiebelt met haar benen”,  zei José tegen Judith. “Ja, dan is het beter te doen”, "zei ik nog". In mijn ooghoeken zag ik Judith al naar Jose kijken. “Oei, dacht ik nog”, "wat wil dit zeggen?”

Peer werd geopperd om de spullen in de auto te zetten. Dit was van korte duur omdat Judith om 13.05 uur 9 cm ontsluiting constateerde. Peer werd teruggeroepen, mijn vliezen braken maar ik kon totaal niet bevatten dat onze dochter geboren ging worden. Ik was totaal niet voorbereid op een thuisbevalling.

“Dit kan echt niet wat er nu gebeurt”, hoor ik mezelf nog zeggen. De blik van Peer vergeten we ook nooit meer. Hij wilde nog echt naar het ziekenhuis rijden. Haha. Wat bijzonder dat ze om 13.20 uur thuis werd geboren. Met een dansende heupbeweging kwam onze dochter eruit.

De eerste 1,5 uur heb ik niks gezegd. Alleen of de poort wel op slot was. Dit was te onwerkelijk. En ik verontschuldigde me nog dat er niks klaarstond voor een thuisbevalling…

Het enige wat we nog moesten doen was een naam geven… “ja heel erg maar we hadden nog wat opties waar we al weken niet uit kwamen”.

Jans is nu al een week bij ons en wat was het afgelopen week fijn. José onze steun en toeverlaat heeft ons helemaal in de watten gelegd. Dat gaan we weer missen. We hebben (tot nu toe) een hele relaxte tevreden baby en twee grote broers die zo op een jongen hoopten maar nu geen moment van hun zusje willen wijken. De bevalling is al vaak in mijn gedachten voorbij gekomen. Wat een sneltreinvaart en nog steeds niet te bevatten. Eentje voor in de boeken maar wat zijn we overvallen door onze vlugge Jans.